Gözlerim görmüyor, yüreğim hissetmiyor.

İneklerin sessiz çığlıklarını duyabilir misin?

Bazen mutluluk yanı başımızda, sadece göremeyecek kadar kördür gözlerimiz.

Yanı başımızda insanlar ölüyor, ama biz burada oturup bekliyoruz.

Acıya alışmak, insanı duyarsızlaştırır mı?

Bir adam, bir kadın, bir çocuk… Kimin umurunda?

Bir fakir çocuğun ölümü bir rahatsızlık değil mi? Yoksa bir rahmet mi?

Sessizliğin içinde bir şeyler oluyor, ama biz duyamıyoruz.

Gerçekten duygularımın olmaması, beni özgür kılar.

Kimin umurunda ki burada bir insan yaşıyor?

Günlük yaşamın içinde yitip gidiyorum, yitip gidiyorum. Hissetmiyorum, hissetmiyorum.

Kötülük, masumların sessizliği ve duyarsızlığıyla beslenir.