İnsanlar yalnızdır. Hayatın bir parçasıdır bu.

Hayat, kırık cam parçaları gibidir. Bazıları yaralar, bazıları ise ışık saçar.

Zamanla, insanın ruhunda bir boşluk oluşur; mutluluk ve hüzün arasında sıkışıp kalırız.

Hayat, bazen en karanlık anınızda bile umudu saklar.

Yaşam, birbirine kenetlenmiş bir dizi olaydır.

Bir insanın hayatı, onun parmağının ucu kadar bile sabit değildir.

Hayat, gözyaşları dökerek gülmenin ve gülerek ağlamanın sonsuz döngüsüdür.

Yalnızca bir şeyi unutuyorsun. Hayat bir sahne değil, bir ayna.

Ölüm, bir adamın bir şey yapmaması gerektiği zamandır.

Rüzgar ne zaman eserse, kanatlarını çırpmaya başlar.

Hayatın en büyük özelliği, sürekli değişmesidir.

Zamanla insan yaşamı, bir rüya gibi solup gitmez mi?