Bir insanın kendisine yabancılaşması, en büyük trajedidir.

Kimse seni tanımıyor, kimse seninle konuşmuyor.

Hayatımızdaki herkes birer yabancı aslında.

Bir insanın kendi ailesine yabancılaşması ne kadar acı verici bir şey.

Güneş bile bazen bana yabancı gelir, oysa bir zamanlar dostumdu.

Bazen onların yanında olduğumu hissetmiyorum.

İnsanlar birbirlerine ne kadar yabancı olabilirler?

İnsanlar birbirlerine o kadar yakın olabilirler, ama bir o kadar da yabancı.

İnsanlar, birbirlerine sıcak sıcak bakmaya alışmışlar. İşte bu yüzden bana garip geliyor insanlar.

Kendimi hep bir yere ait hissetmedim, hep eksik kaldım.

İnsanlar bazen en çok sevdikleri kişilere bile yabancılaşabilirler ve bu yabancılaşma, yürekleri paramparça edebilir.

Kendimi bir köpek gibi hissediyorum, sevildiğimi sanıyorum ama sevilmiyorum.